Nakakalungkot isipin na ako ay isang Filipino. Hindi marahil sa kadahilanang nasa kahirapan ang aking bansang kinagisnan kundi dahil ngayon ko lang napagtanto na ligid sa aking kamalayan ay unti-unti na pala akong binabalot ng kapangyarihan ng mga banyaga sa pag-iisip man o pananalita. Ako ay nababahala.
Bakit kamo? Habang lumilipas ang panahon, nahinog ang aking kaisipan at sa mga gawain na dulot ng komersyalisasyon ng ating lipunan . Sa madaling salita, nabuhay ako na katulad mo na mahilig din sa mga bagong gadgets gaya ng iPod at iBook, pagkain at sosyalan sa Libis at Glorietta, naka Feragamo na sapatos, nagkakape sa Havana at Seattles Best, at higit sa lahat ang paggamit ng text messaging kung saan nababaluktot ang ating pagbaybay o pag-espeling.
Sa pagpasok ko sa kolehiyo, isa sa mga mungkahi ng aking mga guro ay ang maging magaling sa pagsasalita sa wikang Ingles. Para daw ito sa paghahanda sa pandaigdigang merkado. Tama nga naman at sa kadahilanang ito, ako ay naging saksi at naging biktima rin ng kolonyalisasyon sa agham at teknolohiya at komersyalisasyong dulot ng globalisasyon.
Minsan may Koreanong bisita ang kaibigan ko at kinuha ako para tulungan ko siyang ipasyal dito sa Manila. Sa pag-aakala ko, pamamasyal lamang ang nais nya ngunit sa bandang huli ay nalaman ko na pinag-aaralan pala nya ang kasaysayan natin. Ang pamusong Intramuros ang napili nyang puntahan at pilit niya akong tanungin sa mga bagay-bagay na nakikita niya sa loob. Marahil nais nya lang subukan ang kaalaman ko sa lugar na iyon. At para makaiwas sa sobra niyang pagtatanong, itinuro ko na lang sa kanya ang mga tableto na naglalarawan ng isang partikular na lokasyon sa Intramuros.
Nakakahiya man tanggapin, mas marami siyang alam tungkol dito. Karamihan sa mga tanong niya ay siya na rin ang sumasagot. At iyon ang nakakabagot. Nagmistula akong isang kandila na nauupos sa hiya habang patuloy siyang bumabato ng mga katanungan na hindi ko masagot. Naging tapunan ako ng tukso pagkatapos nito. Para sa mga kasamahan ko ay isa itong maliit na bagay pero para sa akin, ito ay isang sampal sa aking pagka Filipino. At dahil sa pangyayaring ito, ako ay natauhan at nag isip ng paraan kung papaano ko maisabuhay at mapag-aralan sa abot ng aking makakaya upang hanapin at halungkatin ang pinagmulan ng bayan ko.
Ang kasaysayan nga naman ng lahing kayumanggi ay bilang na lang ang nakakaalam. Isa na siguro ako dun sa libo-libong Filipino na hindi na alam ang kanilang pinagmulan. Ang kasaysayan ng ating lahi ay matagal nang nag-aantay. Tayo ay hinihikayat na tuklasin at gunitain ang mga sakripisyong pinagdaanan ng ating mga ninuno para ipagtaggol ang ating kasarinlan. Batid ko na sila rin ay nalulungkot kung ang mga kuwento o kasaysayan nila ay hindi natin maipagmalaki sa mga dayuhan o mabangit man lang sa ating mga supling.
Marahil naaalala lang natin sila sa mga pulang numero ng ating mga kalendaryo kung saan ang sambayanan sy dinadakila ang mga araw na ito. Gaya ng Araw ng mga Bayani, Araw ng Kagitingan, Rebolusyon ng EDSA, Araw ni Bonifacio at Rizal. Pero kung tutuusin, ilan lang marahil sa atin ang may alam kung anu ang ipinagkadakila ng mga araw na aking nabanggit. Anu nga ba ang kasaysayan ng mga araw na iyon para ating gunitain? Isa lang ba itong pista-opisyal kung saan masaya tayo at walang pasok sa klase o kaya doble ang bayad sa trabaho?
Ang Blog na ito ay simula pa lamang sa aking adhikaing pagbabalintataw ukol sa lupang aking kinagisnan. Samahan nyo ako at tuklasin ito at baka sa huli malaman natin pare-pareho na hindi pa huli na magpaka-FIlipino.
Bakit kamo? Habang lumilipas ang panahon, nahinog ang aking kaisipan at sa mga gawain na dulot ng komersyalisasyon ng ating lipunan . Sa madaling salita, nabuhay ako na katulad mo na mahilig din sa mga bagong gadgets gaya ng iPod at iBook, pagkain at sosyalan sa Libis at Glorietta, naka Feragamo na sapatos, nagkakape sa Havana at Seattles Best, at higit sa lahat ang paggamit ng text messaging kung saan nababaluktot ang ating pagbaybay o pag-espeling.
Sa pagpasok ko sa kolehiyo, isa sa mga mungkahi ng aking mga guro ay ang maging magaling sa pagsasalita sa wikang Ingles. Para daw ito sa paghahanda sa pandaigdigang merkado. Tama nga naman at sa kadahilanang ito, ako ay naging saksi at naging biktima rin ng kolonyalisasyon sa agham at teknolohiya at komersyalisasyong dulot ng globalisasyon.
Minsan may Koreanong bisita ang kaibigan ko at kinuha ako para tulungan ko siyang ipasyal dito sa Manila. Sa pag-aakala ko, pamamasyal lamang ang nais nya ngunit sa bandang huli ay nalaman ko na pinag-aaralan pala nya ang kasaysayan natin. Ang pamusong Intramuros ang napili nyang puntahan at pilit niya akong tanungin sa mga bagay-bagay na nakikita niya sa loob. Marahil nais nya lang subukan ang kaalaman ko sa lugar na iyon. At para makaiwas sa sobra niyang pagtatanong, itinuro ko na lang sa kanya ang mga tableto na naglalarawan ng isang partikular na lokasyon sa Intramuros.
Nakakahiya man tanggapin, mas marami siyang alam tungkol dito. Karamihan sa mga tanong niya ay siya na rin ang sumasagot. At iyon ang nakakabagot. Nagmistula akong isang kandila na nauupos sa hiya habang patuloy siyang bumabato ng mga katanungan na hindi ko masagot. Naging tapunan ako ng tukso pagkatapos nito. Para sa mga kasamahan ko ay isa itong maliit na bagay pero para sa akin, ito ay isang sampal sa aking pagka Filipino. At dahil sa pangyayaring ito, ako ay natauhan at nag isip ng paraan kung papaano ko maisabuhay at mapag-aralan sa abot ng aking makakaya upang hanapin at halungkatin ang pinagmulan ng bayan ko.
Ang kasaysayan nga naman ng lahing kayumanggi ay bilang na lang ang nakakaalam. Isa na siguro ako dun sa libo-libong Filipino na hindi na alam ang kanilang pinagmulan. Ang kasaysayan ng ating lahi ay matagal nang nag-aantay. Tayo ay hinihikayat na tuklasin at gunitain ang mga sakripisyong pinagdaanan ng ating mga ninuno para ipagtaggol ang ating kasarinlan. Batid ko na sila rin ay nalulungkot kung ang mga kuwento o kasaysayan nila ay hindi natin maipagmalaki sa mga dayuhan o mabangit man lang sa ating mga supling.
Marahil naaalala lang natin sila sa mga pulang numero ng ating mga kalendaryo kung saan ang sambayanan sy dinadakila ang mga araw na ito. Gaya ng Araw ng mga Bayani, Araw ng Kagitingan, Rebolusyon ng EDSA, Araw ni Bonifacio at Rizal. Pero kung tutuusin, ilan lang marahil sa atin ang may alam kung anu ang ipinagkadakila ng mga araw na aking nabanggit. Anu nga ba ang kasaysayan ng mga araw na iyon para ating gunitain? Isa lang ba itong pista-opisyal kung saan masaya tayo at walang pasok sa klase o kaya doble ang bayad sa trabaho?
Ang Blog na ito ay simula pa lamang sa aking adhikaing pagbabalintataw ukol sa lupang aking kinagisnan. Samahan nyo ako at tuklasin ito at baka sa huli malaman natin pare-pareho na hindi pa huli na magpaka-FIlipino.
No comments:
Post a Comment